Hani bir deyim var halk dilinde; “ Yıldırım gibi geçti.” Birazdan anlatacağım hikâye de onlardan bir tanesi… Kalabalığın, gürültünün, kargaşanın eksik olmadığı bir şehirde yakışıklı bir Çocuk’la, güzeller güzeli bir Kız yaşarmış. Zamanın akıp bu ikiliyi buluşturması bir mucize olsa gerek… Kız o kadar güzelmiş ki Çocuk onu rüyasında bile hayal edemezmiş. Çünkü Çocuğun üstesinden gelemediği bir takım problemleri varmış. Kafasının içinden bir türlü çıkamazmış. Yakışıklı bir delikanlı olmasına rağmen, bunun farkında bile değilmiş. Böbürlenmek kitabında yokmuş çocuğun. Güvensizliği onu öylesine sarıp sarmalamış ki nefes almak için kendini herkese başka türlü tanıtmaya başlamış. Çocuk gerçekte kimmiş, ne istemiş, nasıl davranması gerekliymiş hiç bilememiş. Onu sıkı sıkı tutup, bırakmayan bu kıskaçlardan kaçamadığı içinde güvensizlik belasından bir türlü kurtulamamış. Yine kendini var etme çabası içerisinde olduğu sırada, onu görmüş. Kız bütün zarafeti ve eşsiz güzelliğiyle orada sanki onu bekliyormuş. Zaman sanki durmuş ve ikili bir anda dans etmeye başlamışlar. Çocuğun dili bağlı, gözleri mühürlüyken Kız’a teslim olmuş. Ama her şey göründüğü gibi değilmiş çünkü Kız’ın da kendine has bazı sorunları varmış. Yaralarını ne kadar saklarsa saklasın Çocuk büyülenmekten kör olan gözlerine rağmen, yaraları fark etmiş. Ne kadar merak etse bile sormak istememiş, onun anlatmasını beklemiş. “Yaralar elbet iyileşir.” demiş kendi kendine. Kızın bütün zarafetinin altında yatan bu yaralar Çocuk için mevzu bahis bile değilmiş. Onunla ölümsüzlüğe yürüdüğünü sanan Çocuk, Kız’ın gidebileceğine ihtimal bile vermemiş. Hâlbuki kız uzak bir şehrin tozuyla onun yanında duruyormuş. Zaman daralmaya başladıkça Çocuk, Kız’ın beyaz bir güvercine dönüşmesine izin vermek, istememiş. Kız yaralarının sarılmasındansa bu limanda fazla kalmamayı seçmiş. Çocuk da içindeki bütün nefreti kusmaya başlamasına rağmen Kız’a bir şey sezdirmemiş. İkisi de birbirini ne kadar çok severse sevsin, bu ilişkinin bitecek olmasını, kabullenmiş. Sonunda birbirlerine verdikleri sözlere rağmen, her güzel şey gibi, bununda sonu gelmiş. Kız, bir kâğıt uçağa binip Çocuk’tan çok uzaklara giderken, Çocuk ise, sadece Kız’ın dudaklarına kondurduğu son buseyi düşünüyormuş.
Aydın/2020